sözlük yazarlarının içinde ukde kalan şeyler

çocukluktan beri nedense hep öğrenci hayatına, yurt hayatına özenmişimdir. herkes ne kadar kolay değil desede ben yeri gelir aç kalırım idare ederim diye düşünüyordum. o yüzden hep üniversiteyi şehir dışında yazmak istedim. tercihlerden 1 hafta önce bile fikrim sabitti. şehir dışına gidicektim. öyle ki hiç istanbulun puanlarına bakmıyordum bile. tercih zamanı geldi sanki elim kolum bağlanmış gibi şehir dışına tercih yapamadım bile. ailemde pek istemiyordu. arkadaşlarımda yazmamam için baskı yapıyordu. ee bir de galatasaray burdaydı, başka şehirdeyken belki daha rahat deplasmanlara giderdim ama buradaki gibi sık olamazdı. hem zaten şehir dışında tutan bölümlerin hepsi burada da tutuyordu gitmem akıl işi değildi. kaldım yani istanbulda. pişman değilim işin aslı ama içimde bir ukde olarak kaldı.

dövme yaptiramamak, onunla uyuyammak

7. sınıfa gidiyoruz okulda masa tenisi kulübü açıldı. bizde beden hocası güzel diye yazıldık. kurs başladığında 30 kişiydik. geriye kala kala 6 kişi kaldı. il içinde düzenlenen okul turnuvasına katıldık ve 3. olduk. fakat madalya 4 tane yapılmıştı. bana ve bi tane arkadaşıma madalya kalmadı. yarın oldu andımızı okumak için toplandık. bizi çıkardılar atatürk büstünün önüne, hoca sırayla madalyaları herkesin boynuna astı. ben ve arkadaşım hariç. rezil oldum sözlük. o 4 kişi bütün gün madalyayla gezdi. ben haftalarca ağladım sözlük, haftalarca

bir başlarsam bitiremem derdim bir iki yıla kadar önce,şimdi ise diyememek içimde kalan tek ukde olarak kalıyor.ama şunu hep yapmak isterdim. (bkz: içip içip eski sevgiliyi aramak)

yedi yaşındaydım okuldan geldim bi baktım babam elinde valizi çıkıyor evden tabi anlayamadım ne olduğu babam yüzüme bakmadı öpmedi aşkım demedi ağladım koşarak balkona çıktım bağırıyorum babama baba gitme diye ulan bir kere bile dönüp yüzüme bakmadı bi kere bile, sonra balkonda ağlamaktan helak oldum ayıramadılar demirlerden beni . hala her hatırladığımda ağlarım şimdi bunu yazarken bile doldu gözlerim, her şey bi yana da baba keşke bir kere dönüp yüzüme baksaydın.

küçüktük o zamanlar ölümün ne olduğunu bilmiyorduk. yakın arkadaşımı kanserden kaybettim 9 yaşındayken. o ölmüştü ve ben hiç bir şey anlamamıştım. cenazesinde tek bir gözyaşı dökmemiştim. çevremde ki herkes annem,babam bile ağlarken ben ağlamıyordum. bağıramıyordum. kardeşim sen ölemezsin diye. hep bir ukte kalmıştır bu olay içimde.

gülüşü. içimde ukde kaldı sözlük. öyle güzel gülüyordu ki gözlerinin içi, gülünce kısılıyordu gözleri, dayanamayıp bir buse konduruyordum göz kapaklarına. içimde ukde kaldı gülüşü.

hiç sutur atamadım,acilde o kadar çalıştım ama kısmet olmadı. hep içimde kaldı. birde ilkokulda bana çok kötülük yapan bir kız vardı,saflığımdan demiyordum birşey, içimdekileri ona söyleyemedim bu çok içimde kaldı, yıllar geçti unutamıyorum. 3-4 yıl önce abimin kafasını yedim araba kullanmayı öğret bana diye,araba mağazadaydı. oturttu beni şöför koltuğuna "çalıştır hadi,çok istiyordun" dedi hayatımda ilk defa şöför koltuğuna oturmuşum geri geri arabayı mağazadan çıkarıcam ve benim elim ayağım titredi her zamanki gibi,elim kontağa gidemedi. bu da içimde kaldı çok,çalıştırsaydım keşke.

ana sınıfında halk oyunları falan oynardık mezuniyette sevdiğim kızla eş olamamıştım, hala içimde çıkartamadım aq

anneme 5-10 karede olsa bir arsa , toprak alamamak. çok didindim hiç olmadı bu emelim. ne zaman parayı denkleştirsem hayat bir cilvesiyle gasp etti kadının birikimini. vazgeçmiş değilim.

hayatımda ilk defa ukde kelimesinin yazılışını gördüm. içimde ukde kalan şey buydu. sevgiler

doğum günümü arkadaşlarım hiçbi zaman hatırlamadı. yazın olduğu için küçükken okulda da kutlayamadım. büyüdüm, benim de dahil olduğum arkadaş grubu içinde biçok kişiye doğum günü hazırladık ama bana hiç yapılmadı. hiç güzel bi şeyler hazırlayıp süpriz yapan da olmadı. mesaj atanlar oldu, onlara da ben hatırlattım. babam hiç hatırladı mı bilmiyorum, dile getirmedi. annem sarılır, öper, kutlar. sonra da güler "10 ay durdun gelmek bile istemedin, rahatına düşkün olacağın o zamandan belliymiş" der. abimin biri en son doğum günümde arayıp kutladı, diğeri mesaj attı. kardeşim resim çizip şiir yazmıştı kurban olurum. hiç unutmam ramazan ayına denk gelmişti bi yıl. son anda hatırlamış annem. küçük bi pasta bulabilmişler o da bayat çıkmıştı. neyse işte. doğum günümün herkesinki gibi kutlanmaması hep içimde kaldı.

o gun hic uyumadan gitmistim okula, eve geldim seni dusunmekten uyku girmedi gozume. 36 saatten fazla olmustu uykusuzlugum. seni aradim son bi kez gormek icin. geliyosan gel, gelmiyosan ben yine de beklerim seni dedim. gittim seni bekledim uykulu gozlerle saatlerce. yemek yemedigimi 3 öğün sonra fark ettim biliyo musun o derece aklimi kaplamistin. gelmedin. aramadin da. hadi onu gectim bi mesaj bile atmadin. ben bekledim biliyo musun saatlerce senin gelmeni bekledim. o gun sana son kez sarilmayi gec seni son kez goremedim bile. bu da icimde senden kalan en buyuk ukdedir.

8 yaşındayım o zamanlar, okul çantam sökük ve yamalarla dolu. okula gidiyorum arkadaslarimda güzel güzel çantalar var ama hep içime atıyorum biliyorum ki durumumuz yok. babam yurtdışına çalışmaya giderdi bir iki yıl gelmezdi. yanıma gelip "benim canım kızım bir şey istiyormuymus" dedi birden hıçkırarak ağlamaya başladım "çantam çok kötü baba" kelimeleri zar zor döküldü ağzımdan kafamı kaldırıp baktım babama buz kütlesinden farksızdı bir iki damla yaş aktı gozlerinden ve tuttu elimi çantaciya götürdu. i̇çeri girer girmez mavi tom ve jerryli tekerlekli (o zamanlar modaydi) çantaya koştum ama alacağız diye nasıl mutluyum içim içime sığmıyor babamın yüzü asıldi bak kızım bu daha güzel dedi fiyatı da uygun. neyse velhasıl kelam biz o gün babamın dediği çantayı aldık. i̇şte o mavi sürgülü çanta benim içimde ukdedir. aklıma geldikçe boğazımda yumru oluşur

baba kokusu, güveni, sevgisi...

işe başladım, kimse çiçek göndermedi. çok üzünçlü bir durum bu benim için. içimde ciddili ukte kaldı. (arka fonda batsın bu dünya...) (bkz: ilgi istiyorum allah'ın belaları)

Tekerlekli pembe çanta.. bizim o zamanlar çok popülerdi çoğu öğrenci de vardı ve benim hiç bir zaman olmadı. Çok yalvarmistim bizimkilere bana da alın diye ama pahalı diye almamislardi. Hep içimde ukde kalmıştır utanmasam simdi alıp takacam

Akülü araba net

elektro gitarla solo atmak. modası şimdilerde geçmiş gibi gözükse de benim için en cool şeylerden biridir. bir gün öğrenicem. (bkz: hiçbir şey için geç değil)

Piyano kursum. Belirli bir seviyedeydim. Daha da ilerlemek istedim. Tekrar kursa başladım. Mis gibi hocamla daha yeni tanışmıştık. Çok dolu ve yetenekli biriydi. Daha ilk 2 haftadan bir sürü şey öğretmişti. Bu süreç yüzünden canım hocam da eşyalarımla birlikte okuduğum şehirde kaldı. Ağlamıyorum, gözüme canım hocam kaçtı.

Ilkokuldayken metin2 oynayacağıma dışarda arkadaşlarımla oynasaydim keşke. Hepsini kaybettim ileride sevgilimle, eşimle ya da çocuklarımla tanistiracagim bir çocukluk arkadaşım yok.

Bisiklet. (bkz: hayatınızda yaşadığınız ilk hayal kırıklığı )

Şu virüsten dolayı mahvolan 2 3 ay ben de hep ukte kalıcak gibi. Son senemdi staj yapıyordum ve stajımda inanılmaz rahat geçiyordu öğrenciliğimin son demlerinin böyle biranda biteceği aklıma gelmezdi. Şimdi 3 4 ay önceki yaşantıma ait ne varsa her şeyi her bir ayrıntısına kadar özlüyorum.

bu gidişle (bkz: dünyayı gezmek) olacaktır. Ülke gerçeklerini bırakırsam da (bkz: piyano çalmak) hep istedim, hiç denemedim. Pek de yeteneğim yoktur böyle şeylere. Kaldı öyle.

uçurtma uçurmak. hiç fırsatım olmadı. geçen sene şehirde uçurtma günü düzenleneceğini duymuştum. bir hevesle gidip hemen uçurtma almak gökyüzünde bir kaç saniye de olsa sallandırmak istemiştim. olmadı. çocukluğunda da mı uçurmadın derseniz evet uçurmadım. maddi durumumuz mükemmel olmasa da alabiliyorduk. yani. aklım eriyordu o zamanlar para pul meselelerine. neden almadılar bilmiyorum. arada aklıma geliyor. şimdi elime uçurtma alıp çıksam el alem ne der sonra diyorum onlar kim sadece uçurmak istiyorum. (bkz: sözlük yazarlarının hayalleri)

Küçükken sevdiğim çocuğa onu sevdiğimi söyleyememek.. belki çok başka olabilirdi

Hayatımda bir çok şey içimde kaldı. Çocukluğumdan beri her şey elimden alındı. Mesela anaokuluna gitmek, arkadaşlarınla rahatça oyun oynamak, güzel oyuncaklar mesela hiç barbi bebeğim olmadı, doğum günümün kutlanması, rahatça abur cubur yemek, istediğin kıyafetleri giyebilmek, annemin babamın sevgisi çok bir şey değil yani bi iki kez kızım diyip başımı okşamaları, bir gün olsun pikniğe gitmek veya tatil yapmak gibi ve daha bir çok şey sayabilirim. Belki böyle söyleyince çok saçma şeyler gibi geliyor ama siz bunları yaşarken ben hep olgun bir genç kız gibi davranmak zorunda bırakıldım. Beş yaşındayken bile.. Yani kısacası çocuk olmak benim içimde ukde kaldı..

akülü arabamın olmasıydı. çok istemiştim ama almamışlardı. sonrasında bir gün eve bilgisayar aldılar, o bilgisayar sayesinde bugün gerçek bir araba sahibi oldum. demek ki bazı şeylerin ukde olarak kalması daha iyiymiş.

Benim içimde ukde kalan şey Beyaz yazı tahtaları Öğretmencilik oynuyoduk hep kuzenimle. Tahta kalemimiz mevcut, o okullarda olan tahta silgileri varya ondan bile var (Kuzenim başkandı okuldan hocası hediye etmiş ama neden böyle bir hediye fikrimiz yok djdjdkdkdkd) Neyse işin özü bir tahtamız eksik ne kadar istesem de almadı bizimkiler ve bizde çözümü tahta kaleminin sildiği her yeri tahta olarak kullarak bulduk. Örneğin buz dolabı, giysi dolabı, fayanslar, tv ekranı falan jffjfkfkfkf Ama hala keşke ondanım olsa derim görünce djdjdjd

Uzun hali 15-16 yıla bedel. Kısacası çocukluğumu yaşayamadan geçti gitti önümden. Çocukluğumla ilgili anılarım bir elin parmaklarını geçmez. Ve 18. yaşımı unutmam. Onu da yaşamadım, hayat 18. yaşımı buruşturup bir kenara attı ve sadece odamdan doğru gidişini izledim.

eskiden küçük kızlar için renkli renkli kabarık gelinlikler vardı.Fıstık yeşilinden isterdim hep ama ne aldım ne de giyebildim çok içimde kaldı

Yooo. Pek değil. Rahatım ya ben. Aklıma su içmek gelse bile içerim yani. Pek ukdem kalmaz.

Hala yüzme öğrenememek, benim 2 katım herifler yılan gibi kıvrılırken suyun içinde bilmemek koyuyor be. İlerleyebiliyorum ama sabit duramıyor batıyorum hemen.

çizim yapmak her zaman özenip kağıda bi şeyler karalamak için oturdum. her defasında gülerek kalktım masadan. çok uğraştım, bir türlü yapamadım hani insan bu kadar mı beceriksiz olur pu. hep yapmak istedim ama beceremedim işte...

Bir elbise bir çanta bir de tatil. Napalım? Biraz daha ağlasın anamız...

Sevdiğimi söyleyememiştim, herkesle mezuniyette vedalaşırken bir ona sarıldım ama o bilmiyordu bile, olsun. İşte en fazla buna cesaret edebildim.

aklıma gelen ilk iki tanesinin ucu sekse dokunmamalıydı...

küçükken keman çalmak isterdim hep. kimse oralı olmadı. zamanla ben de olmamaya başladım. ama istedim yani. çok hem de.

İlkokulda resim yapamamak. Doğum günü kutlayamamak. Fakirliğin gözü kör olsun. Şimdi istediğim sanat dalında malzeme temin edip yapabilirim. Veya arkadaşlarla parti yapmayı. İnsan bir defa geç kaldığını hissedince çabalamıyor bazen.

Akülü arabam olmadı hiç. Böyle yan yan gidemedim caddelerde. Kızlara korna çalamadım. Babam hep şey derdi, "Dünyanın parası." Ne bileyim ya. Geçmişte kullandığım bir sürü ve şu an kullandığım bir kaç araba var. Muhtemelen hayatım boyunca da bir sürü araba kullanacağım. Lakin o akülü araba içimde ukde kaldı.

Baba sevgisinin s sini görmedim. Oğlum diye çağırmışlığı bile yoktur. Gizlice gidip kendimi telefonuna oğlum diye kaydetmiştim hiç unutmam.

Doğuştan bir yeteneğim var, vücudum normalin çok üstünde bir esnekliğe sahip. Zamanında jimnastik yapmayı çok istedim, küçükken kendi kendime şovlar yaparmışım. Babamın görevinden dolayı geliştirip yapamadım. Şu anda yaşım geçti, hiçbir kurs vs kabul de etmiyorlar beni.. (Hâlâ daha odamda kendi kendime duvarlara şovlar düzenlediğimi kimse bilmese de olur..)

basketbol antrenörlüğünü meslek olarak düşünseydim şimdi... ergin bey ile vs atsaydık...

Hep aileme layık olayım diye mümkün mertebe sözlerinden çıkmayan dizlerinin dibinden ayrılmayan yanlış bir şey derim de kalpleri kırılır diye rahatça kendini ifade edemeyen biri oldum çıktım. O yüzden benim aslında BEN olma hayalim içimde bir ukdedir

üç sene önce çok güzel bir gün geçirdim. beni çok eğlendiren, bana anlaşıldığımı hissettiren duygusal anlamda etkilendiğim ve bana karşı çok güzel hisler beslendiğini hissettiren bir beyefendiyle gün sonu, nasıl vedalaşacağımı bilemediğim bir an oldu. yani bilirsiniz, sarılmakla, sarılmamak arasında kalmıştım. sonra ne gerek var gereksiz samimiyetlere dedim ve sarılmadım. o da sarılacak mıyım diye gözümün içine bakıyordu ama ben sadece elimi uzattım, tokalaştık ve otobüse bindirdi beni. sonra cam kenarına oturdum, o ise durakta, otobüsümün gitmesini bekliyor. bakışıyoruz, içimden "aman be, bir dahaki görüşmede teşekkür eder, sarılırsın. ne salaksın kavunsu buna mı takıldın" dedim ve bir daha hiç görüşmedik.

Sinirlendiğim zaman bağırıp çığırıp tüm öfkemi kusabilmek istemişimdir her zaman. Ama olmuyor kitlenip kalıyorum, sonrasında keşke şunu deseydim bunu deseydim derken buluyorum kendimi. İçimde kocaman bir keşke yığını oluştu...

Bisiklet sürmeyi bilmiyorum hala. Daha önce öğrenme girişimlerim oldu ancak korktum yapamadım. Ama çok istiyorum öğrenmeyi.

Mutluluk:)

Eski sevgilimle karşılıklı rakı icemeden ayrıldık.